Boję się nadchodzącej jesieni
Bo wiem, że czeka na mnie
N-Metylo-v-[4-(trifluorometylo)-fenoksy]
-benzenopropyloamina-N-Metylo-3-
fenylo-3-(alfa,alfa,alfa-trifluoro-p-toliloksy)
-propyloamina
I będzie to moja porażka
Która stanie się triumfem
Jedynym sensownym sposobem
Na brak serotoniny w organizmie
Na coraz dłuższe noce
Na coraz zimniejsze dni
Na puste łóżko
Na puste serce
Na puste życie
Na ochotę nie-życia
Na ochotę nie-bycia
Na brak innych ochot
Czym wypełniasz Pustkę, która jest w Twoim życiu
Czy jest to Prozac, czy może jakieś inne „leki”
Nałogowo robisz zakupy, czy jesteś fanatykiem religijnym
Uczestniczysz w wyścigu szczurów lub rozmyślasz nad sensem życia
Gardząc tymi, którzy uważają, że już go znaleźli
Choć naprawdę ślepo miotają się tak jak Ty
A może uciekasz z jednej miłości w drugą
Oszukując siebie i innych ułudą szczęśliwego związku
Czy też raczej uwodzisz, po to by wykorzystać
Poczuć chwilę triumfu i wycofać się bezpiecznie
Lub też uzależniłeś się od Małej Śmierci
Szukasz tylko jej i tych, którzy mogą ją zapewnić
Co jeszcze zrobisz by uciec przed Sobą
Co powiesz, żeby nie musieć się przyznawać
Do braku sensu w życiu, do pustki
Która dopada Cię gdy zostajesz sam ze swym umysłem
Mężczyzno czy byłeś kiedyś z Kobietą
Wyrwaną z rdzenia, pnia mózgu Twego
Najgłębszych pokładów Twojej duszy
Z komór serca migoczących w bólu?
Czy Kobieta ta obdarzyła Cię Miłością
Cierniem wbitym w sam środek Istnienia
Krwią utoczoną dla świata innych ludzi
Wiatrem zamieniającym wszystko w chaos?
Tańczyliście spleceni razem w uścisku
Świętość tworząc i niszcząc Prawa?
Nauczyła Cię jak zabijać się co dzień
Pełna jęków boskiego zachwytu?
Nawet jeśli kobiet miałeś tysiące
Lecz tej jednaj nie pokochałeś
Jesteś dzieckiem zagubionym na łące
Które nic nie wie o swojej Chwale
Gdy czas dla was przyjdzie się rozstać
Puść Wszystko i pozwól Jej odejść
Bo wpadniesz w szaleństwa iluzje
A Mądrość Twa umrze wraz z Tobą
Jeśli pozwolisz Jej odejść na zawsze
Nie stracisz nic - wszystko zachowasz
I odtąd każda już będzie Jedyną
Tańczącym płomieniem Miłości
Dzisiaj znowu byłem nieszczęśliwy
Z duszą rozdartą na kawałki
Snułem historie, które nigdy się nie wydarzą
Że niby jesteśmy razem już do końca
Znowu opuściłem rzeczywistość
Żeby majaczyć coś poza swym ciałem
Łapać martwe wspomnienia
Z umysłem wypełnionym marszem pogrzebowym
Gdy zobaczyłem dno mych poszukiwań
Niespodziewanie przyszło olśnienie:
Szczęścia nie ma i nie będzie
Więc nie mam się czym martwić
Przecież nie szuka się tego, czego nie ma
I nie można stracić tego, czego nigdy się nie miało
Wtedy w sercu pojawiło się Światło
I objęło mój umysł śmiechem najszczerszym
Gdy umrę wyryjcie na mym grobie:
„Szczęśliwy brakiem Szczęścia”
Całe życie bałem się mówić
O tym co ważne, a co bez znaczenia
Myślałem, że z każdym słowem staję się słabszy
I że łatwiej będzie mnie skrzywdzić
Jak Indianin wierzący
Że zdjęcie skradnie jego duszę
Wystarczyło, że w dzieciństwie
Ktoś zaśmiał się kilka razy
A ja myślałem, że śmieje się ze mnie
Nie rozumiałem, nie wiedziałem, bałem się
Więc pomyślałem „nie”
Nie można mówić o świecie i miłości
O marzeniach, pasji, radości i emocjach
Trzeba obrastać pancerzem stalowym
A pięści mieć zaciśnięte i żelbetowe
I tak gromadziłem w sobie strach
Oraz niepotrzebny balast
Który nie pozwalał mi iść dalej
Ale na szczęście wszystko pękło
W bólu i trzasku łamanych iluzji
Świat krzyczał mi prosto w twarz:
„Nie jesteś już sobą!!! Kim jesteś???”
Dziękuję Ci Świecie za kolejną lekcję
Za to, że mogę znowu stać się dzieckiem
Za łzy lecące z mych oczu
Za krew sączącą się z ran
Złamane serce
Zwichnięty umysł
Za śmiech i płacz
Za spojrzenia i dotyk dziewczyn
I uśmiechy dzieci
Za niebo nad głową
I za słońce w sercu
A przede wszystkim za to
Że znowu chcę mówić bez strachu
Każdemu - Wszystko