padapada

Nie jesteśmy już dziećmi

Bo zbyt długo patrzyliśmy w ciemność

Gdy spojrzysz w nasze oczy

To zobaczysz dusze poorane smutkiem

Byliśmy po drugiej stronie

Tam ciemność patrzyła w nas

Próbując zgasić ostatni promień światła

Przykryć nas grubą warstwą zapomnienia

Teraz stoimy gdzieś po środku zastanawiając się

Czy jeszcze nurkujemy, czy już się topimy

Ale wzrok zawsze skierowany mamy ku Słońcu

Ze współczuciem patrzymy na tych

Którym się nie udało

Ich dusza ubrała inne ciało

Lub znowu zwiększyli dawki…

          15.02.2005

Niedotykany w dzieciństwie był

Więc musiał dotykać się sam

Ale nie wiedział czy robi to dobrze

Więc za każdym razem

Gdy dotykał kogoś innego

Bał się, ze robi coś złego

Takie są skutki grzechu zaniechania

Dlaczego nie nauczono go tego?

Zaczął się zastanawiać pewnego dnia

Czy dlatego, że nie zdążyli

Czy raczej zwyczajnie nie potrafili

A może myśleli, że tak będzie dobrze

Lub uważali to za nieznaczące?

Tak czy inaczej było to błędem

Czasami wiedział, że robi to dobrze

Gdy patrzył na jej reakcje

Wzrok odpływał gdzieś, gdzie jest miło

Wtedy cieszył się jej szczęściem

W głupocie swej wierząc

Że to on jest jego źródłem

Nawet nie chciał wiedzieć czy się mylił

Samotnym drzewem przyszło mi być

Stojącym na wzgórzu pełnym wiatru

Omiatany Czasem, karmiony płaczem

I nieszczęściem tego Świata

Czekającym aż ktoś przyjdzie odpocząć

W rozłożystym cieniu

Nasyci się mym chłodem

I wróci do Słońca promieni

Umierające ptaki nie pytają „dlaczego?”

Zamiast tego walczą do końca

Łapiąc z trudem każdy oddech

Który ktoś stara się im wykraść

Gdy my tracimy coś ważnego

Pozwalamy temu odejść

Nie zastanawiając się wcale

A potem pytamy „dlaczego?”

Tak umierając za życia po stokroć

Pytanie to pada zawsze

I za każdym razem udzielamy

Tysiąca nieprawdziwych odpowiedzi

Dlaczego coś odeszło?

Nieważne

Po prostu odeszło

I już nie wróci